یادداشت: “مریوان طلایه دار مهربانی”

“سید محمد باختر ،سرباز مریوانی که بخاطر نجات جان یک سگ پایش قطع شد.”

تیتر خبر را که می بینم،چند موضوع به ذهنم متبادر می شود.

اینکه مصادف شدن تقریبی، حیوان آزاری در شختان پیرانشهر آنهم با لباس و زبان کردی می رفت که شروع جایگیری  ذهنیتی بد از مردمان کردزبان در رابطه با خشونت علیه حیوانات در ذهن هموطنان و چه بسا جهانیان باشد ولی این سرباز جورش را کشید و برای مهربانی اش با سگ هزینه داد. قیمتش هم از دست دادن پایش بود.

نمونه های دیگر هم از این قبیل هستند ولی با کمال تاسف با این آشفتگی رسانه ها و خبر ها در فضای مجازی و واقعی بیشتر خبرهای ناخوشایند و ضد اخلاق مجال نشر می یابند . 

نمونه های زیر از دوستی با محیط زیست را برای یادآوری بر می شمرم:

مرحوم امیرارسلان پیروتی برای نجات لک لک از بالای تیر برق جانش را از دست میدهد و شهید محیط زیستی می شود.

 کاک شریف باجور(که کیلومترها با پای پیاده برای رساندن پیام حمایت از حیوانات راهپیمایی می کند و اعتراضش به کشتن یک قلاده سگ را نشان می دهد.)

کاک رئوف آذری که چالش بلوطش را به گوش جهان می رساند و تنه سوخته بلوط را به استودیو پخش شبکه یک سیما می برد و از دغدغه هایش می گوید .

 خانم پخشان قلندری(که پیام نه به کشتن حیوانات بیگناه را به گوش همگان می رساند) و همراه کاک آزاد عباسی نشان خرس قهوه ای دریافت می نماید.

زوجی مریوانی که بر حسب وظیفه انسانی زندگیشان را وقف تیمار حیوانات در طبیعت کرده اند.

و صدها نمونه دیگر از امثالشان مدتهاست ثابت کرده اند که مردمان کرد نه تنها حیوان آزار نیستند بلکه زندگیشان در دامان طبیعت و همزیستی شان در کمال صلح با سایر مخلوقات و نباتات آنان را به کسانی تبدیل نموده که کمترین تخریب محیط زیست در نواحی سکونتی شان می باشد.(حال بگذریم اگر تخریبی بوده بر اثر طرحی نابجا و مدیریتی سلیقه ای و در تضاد محیط زیست بوده است که حسابش از این قضیه جداست.)

نکته دیگر که مهم می نمایاند اینکه نوع تربیت این سرباز جوان روستایی باید بر چه اساسی بوده باشد که خطر را به جان می خرد تا التیامی بر ناله های سگ دردمند باشد. 

بی شک نمی توان تربیت محیط زیست دوستانه پدر و مادر و تاثیر تشکل های زیستی محیطی فعال در منطقه را کم اثر شمرد.

سومین نکته اینکه درخشش نام شهرستانی گمنام ولی خوشنام بنام مریوان است که روزی خبر از تراشیدن سر معلمی بخاطر دانش آموز بیمارش تحسین همگان را بر می انگیزد و دگر روز شریف ها و دوستان طبیعتی که تفنگ شکاری و قفس پرندگان را می شکنند و زوج حیوان دوست و تیمارگر و روزی هم جوان جانباز محیط زیست.  

هر روز خبر از مهربانی های متعدد فعالین و انجمن های محیط زیستی شان به گوش می رسد .

شوق و همراهی شان و پافشاری بر پیوستن به سه شنبه ها ی بدون خودرو تیتر خبری می شود.

و اکنون سید محمدباختر با خون و گوشتش این بوم نقاشی مهربانی را خوشرنگ تر می کند.

جالبتر اینکه فعال محیط زیستی دیگر که با دوچرخه در این سوز طاقت فرسا از مریوان به سوی تبریز حرکت می کند تا پیامشان و صدق ادعایشان هرچه کاملتر منتشر شود.

 باید درود بر این مردم مهرورز و مهربان فرستاد و منتظر ظهور شیرزنان و جوانمردان مهربان و محیطی زیستی دیگر هم در آینده ای نه چندان دور از این دیار بود.

به قلم :عظیم عثمانیان –فعال محیط زیست-ارومیه

کدخبر:۰۰۲۰۴