زیوه مرگور؛ ۴۰ سال خاموشی بر ویرانه‌های وجدان جمعی  
بمباران زیوه مرگور در نوزدهم خرداد ۱۳۶۴ توسط جنگنده‌های رژیم بعث عراق، یکی از فجایع انسانی تاریخ معاصر ارومیه است که در آن دست‌کم ۲۵۰ نفر شهید و جانباز شدند. با گذشت چهل سال، هیچ یادمان ملی یا اقدام جدی برای گرامی‌داشت این حادثه صورت نگرفته و سکوت رسانه‌ای و نهادی بر این فاجعه سایه انداخته است.
اندر حکایت ذبح و قربانی!
در این یادداشت، نویسنده با اشاره به فلسفه واقعی قربانی، آن را نمادی از گذشت از تعلقات دنیوی و کمک به نیازمندان می‌داند. او با نقد شکل تشریفاتی قربانی در برخی جوامع، تأکید می‌کند که بی‌توجهی به معنا و نیت اصلی این فریضه، آن را به عملی بی‌اثر تبدیل می‌کند.
جشنواره ای برای همه یا فقط برای برخی؟
جشنواره گل‌های ارومیه با وجود هزینه‌های سنگین و تبلیغات گسترده، به مکانی برای ترویج سیاست‌های قوم‌گرایانه و حذف تنوع فرهنگی تبدیل شده است. محتوای یک‌سویه، بی‌احترامی به خبرنگاران و نادیده‌گرفتن اقوام و ادیان مختلف، نشان‌دهنده دوری از شعار «شهر رنگین‌کمان اقوام» است. انتظار می‌رود مسئولان استان و دولت، در برابر این اقدامات تفرقه‌افکنانه واکنشی قاطع نشان دهند.
گزارشی از نخستین کنسرت دەنگبێژی ارومیه
نخستین کنسرت کوردی گروه «دەنگبێژی» با حضور جمعی از اساتید برجسته این هنر سنتی از جمله ماموستا قنیاس حمیدزاده، کاویس میلانی، مصطفی بروکی و مناف شابویی، روز پنج‌شنبه ۸ خرداد ۱۴۰۴ در سالن شمس مجتمع فرهنگی و هنری ارومیه برگزار شد. و با استقبال گسترده مردم از تمام رده‌های سنی همراه بود. اجرای این برنامه، گامی مهم در احیای هنر تاریخی و شفاهی دەنگبێژی و پیوند دوباره نسل امروز با ریشه‌های فرهنگی و هویتی مردم کورد به‌شمار می‌آید.
مروری بر حادثه تلخ ۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۳
۳۰ اردیبهشت‌ماه سال ۱۴۰۳، بالگرد حامل آیت‌الله سید ابراهیم رئیسی ـ رئیس‌جمهور فقید جمهوری اسلامی ایران ـ و هیأت عالی‌رتبه همراه ایشان در استان آذربایجان شرقی سقوط کرد و به شهادت همه سرنشینان انجامید؛ حادثه‌ای که اندوهی عمیق در سراسر کشور برانگیخت و یاد این خدمتگزاران ملت را جاودانه ساخت.
چالش‌های کنونی کشور در حوزه برق و آموزش: علل، پیامدها و لزوم اصلاحات اساسی
بدون اصلاح اصولی و عمیق در سیاست‌گذاری‌ها، مدیریت منابع و توسعه زیرساخت‌ها، حل بحران‌هایی نظیر بحران برق و آموزش و آنچه کە در این یادداشت ذکر شده صرفاً ادای وظیفه است. کشور نیازمند تحول اساسی در نگرش و عمل است؛ چراکه ادامه وضعیت کنونی، تنها به تداوم نابسامانی‌ها و اتلاف سرمایه‌های مادی و انسانی منجر خواهد شد. زمان اصلاح، اصلاحات عمیق و تغییر رویکردهای کلان است.