از جالب‌ترین ویژگی‌های خودکامگان امروزی این است که: هنگامی که گمان دارند دیگر در لبهٔ پرتگاه قرار گرفته و دیگر سخنان عوام پسندانه‌شان با اقدامات دیکتاتورمنشانه‌شان زیر سوال رفته و در نزد افکار عمومی بهایی ندارد، اقدام به کارهایی می‌کنند که نه تنها منجر به نجات‌شان نمی‌شود، بلکه موجب فرور رفتن بیشتر در باتلاق شکست می‌شوند. این خودکامگان در دو چیز با هم مشترک‌اند که خود عمری به درازای سیاست دارند: میل شدید به قدرت که برای‌شان به خودی خود هدف است و شمِ عوام فریبانه که از آن برای رسیدن به قدرت و حفظ آن استفاده می‌کنند. اولی آنها را وا می‌دارد وقتی در قدرت‌اند نهادهای نظارتی و مدنی محدود کننده‌ی قدرت‌شان را تضعیف کنند و دومی آنها را در پیش گرفتن پوپولیسم در استراتژی انتخاباتی و حکومتی‌شان سوق می‌دهد.