چالش‌های کنونی کشور در حوزه برق و آموزش: علل، پیامدها و لزوم اصلاحات اساسی

چالش‌های کنونی کشور در حوزه برق و آموزش: علل، پیامدها و لزوم اصلاحات اساسی

✍ بقلم : رشید کردی کارشناسی ارشد مسائل آموزشی و فرهنگی

در چند هفته اخیر، کشور ما با بحران‌های جدی در حوزه‌های برق و آموزش روبه‌رو شده است که نشانگر ضعف‌های بنیادی و سوءمدیریت‌های چندین ساله است. این وضعیت ناامیدکننده نتیجه کم‌توجهی به توسعه زیرساخت‌ها، مدیریت ناصحیح و سیاست‌گذاری‌های ناپایدار است که باید به شدت مورد نقد قرار گیرد.

۱ ـ ضعف زیرساخت‌ها و کم‌توجهی به تامین پایدار انرژی:  

افزایش بی‌سابقه مصرف برق، بدون برنامه‌ریزی لازم و توسعه کافی شبکه‌ها، نشان می‌دهد که در طول سال‌ها توجه کافی به توسعه زیرساخت‌های برق نشده است. بحران‌های تامین سوخت و عدم سرمایه‌گذاری در این حوزه، نتیجه سیاست‌گذاری‌های کوتاه‌مدت و نگاه مقطعی است که کشور را در مقابل تحریم‌ها و نوسانات اقتصادی آسیب‌پذیر کرده است.

۲ ـ مدیریت نادرست و بی‌برنامگی در مواجهه با بحران:  

قطعی‌های مکرر و گسترده برق، نشانه آشکار بی‌برنامگی، عدم‌انعطاف‌پذیری و ضعف در برنامه‌ریزی‌های مدیریت انرژی است. متأسفانه، این بحران‌ها به جای آن که فرصت اصلاح نظام مدیریتی و ساختاری باشند، هر روز بیش‌تر کشور را در باتلاق بحران‌های عمیق‌تر فرو برده است.

۳ ـ  تبعات مخرب برای آموزش و آینده کشور:  

تعطیلی مدارس و کاهش ساعات آموزش، نتیجه سیاست‌گذاری‌های کوتاه‌مدت و بی‌توجهی به اهمیت آموزش در توسعه پایدار است. در حالی که باید سرمایه‌گذاری‌های اساسی در حوزه آموزش صورت می‌گرفت، این حوزه به بهای ناپایداری برق و افت کیفیت، کم‌اهمیت نشان داده شده است. کاهش حضور دانش‌آموزان و برگزاری کلاس‌ها در نوبت‌های مجزا، نشانگر بی‌مسئولیتی و ناتوانی در اداره صحیح سیستم آموزش است.

۴ ـ لطمه جدی به زیرساخت‌های ارتباطات و اینترنت:  

خلأ در مدیریت و ناتوانی در حل بحران، باعث شده است شبکه‌های مخابراتی و اینترنتی کشور آسیب‌پذیر و ناپایدار شوند. این وضعیت فاجعه‌بار، آموزش آنلاین و فعالیت‌های اقتصادی را به نقطه بحران رسانده و نشان می‌دهد که ناتوانی در تامین زیرساخت‌های حیاتی، چه تأثیر مخرب و پرسودمندی بر روند توسعه کشور دارد.

۵ ـ ساختارهای فاسد و سیاست‌گذاری‌های ناکارآمد: 

مشکلات فراگیر، نتیجه استمرار سیاست‌گذاری‌های نادرست، نبود اراده جدی و دست‌کم گرفتن اهمیت نهادهای برنامه‌ریز است. بحران‌های اقتصادی، تحریم‌ها و بی‌توجهی به توسعه فناوری، کشور را در شرایط بحرانی قرار داده است که نیازمند اصلاحات ساختاری، جراحی عمیق و توجه به اولویت‌های واقعی است.

توصیه نهایی:

بدون اصلاح اصولی و عمیق در سیاست‌گذاری‌ها، مدیریت منابع و توسعه زیرساخت‌ها، حل این بحران‌ها صرفاً ادای وظیفه است. کشور نیازمند تحول اساسی در نگرش و عمل است؛ چراکه ادامه وضعیت کنونی، تنها به تداوم نابسامانی‌ها و اتلاف سرمایه‌های مادی و انسانی منجر خواهد شد. زمان اصلاح، اصلاحات عمیق و تغییر رویکردهای کلان است.