۳۰ اردیبهشت‌ماه سال ۱۴۰۳، بالگرد حامل آیت‌الله سید ابراهیم رئیسی ـ رئیس‌جمهور فقید جمهوری اسلامی ایران ـ و هیأت عالی‌رتبه همراه ایشان در استان آذربایجان شرقی سقوط کرد و به شهادت همه سرنشینان انجامید؛ حادثه‌ای که اندوهی عمیق در سراسر کشور برانگیخت و یاد این خدمتگزاران ملت را جاودانه ساخت.
بدون اصلاح اصولی و عمیق در سیاست‌گذاری‌ها، مدیریت منابع و توسعه زیرساخت‌ها، حل بحران‌هایی نظیر بحران برق و آموزش و آنچه کە در این یادداشت ذکر شده صرفاً ادای وظیفه است. کشور نیازمند تحول اساسی در نگرش و عمل است؛ چراکه ادامه وضعیت کنونی، تنها به تداوم نابسامانی‌ها و اتلاف سرمایه‌های مادی و انسانی منجر خواهد شد. زمان اصلاح، اصلاحات عمیق و تغییر رویکردهای کلان است.
نمایش تئاتر "سپیرو" با روایت تأثیرگذار تراژدی انفال، هنر را به ابزاری برای زنده‌کردن تاریخ و ادای احترام به قربانیان بدل کرد.
تصاویری از طبیعت بکر شهرستان ارومیه در فصل بهار
یکی از مقاصد ترکیه از توسعه روابط خود با آسیای مرکزی با سهیم کردن آذربایجان ، تبدیل شدن این کشور به یک بازیگر مهم و تأثیرگذار در منطقه و فرامنطقه است. این اهداف شامل تقویت اقلیت ترک‌های ایغور در چین، تقابل با جمهوری اسلامی ایران و چین در زمینه کریدورهای تجاری و لجستیکی، و دور زدن ایران در روابط اقتصادی با آذربایجان و کشورهای آسیای مرکزی نیز می شود.
نمایش کُردی «سپیرو» که اخیراً در هفتمین جشنواره نمایشی شهید یکتا در شهر قامشلو، در کُردستان سوریه، با استقبالی گرم و پرشور به اجرا درآمد قرار است در روز جمعه ۱۹ اردیبهشت ۱۴۰۴ در شهر ارومیه که خود یکی از گهواره‌های فرهنگ و هنر کُردی‌ست بە اجراء در آید. حضوری دوباره از تئاتری که با زبان دل سخن می‌گوید و صدای بی‌صدایان را فریاد می‌زند.
چرا جوزف یوسفی متفاوت است؟
نمایشگاه «در غیاب چهره» چیزی بیش از هنر تصویری است؛ این نمایشگاه سفری به ناخودآگاه انسان، هویت و فرهنگ است. جوزف یوسفی در هر قاب، با بهره‌گیری از پوشش سنتی کوردی و طبیعت آرام این سرزمین، نشانه‌هایی از هویت انسانی را فراتر از ظاهر به تصویر کشیده است. آثار او تکرار نیستند، بلکه تردیدی هستند که باید زندگی شوند.
در این مجموعه، چهره‌ها غایب‌اند؛ اما غیاب‌شان نه از سر حذف، بلکه نوعی دعوت به دیدن چیزهایی‌ست که معمولاً پشت چهره پنهان می‌مانند. لباس، ژست، فضا و حتی سکوت قاب‌ها، روایتگر فرهنگ، زمانه و وضعیت زیست انسان‌هاست.
۵ نفر از اعضای شورا که پیشتر مدافع سخنرانی به زبان غیرفارسی بودند، حتی حاضر نشدند دقایقی به زبان کُردی گوش دهند و با ترک دسته‌جمعی جلسه علنی، آن را از نصاب خارج کردند
هرگونه بی‌توجهی به زبان فارسی به عنوان زبان رسمی و مشترک کشور، به ویژه در جلسات رسمی شورای شهر، اقدامی به شدت نگران‌کننده و مغایر با مسئولیت قانونی اعضای شوراست
