کاش ثروتمندانمان سرمایه‌دار بودند!

گوته معتقد بود کوشش اولین وظیفه انسان است؛ این کوشش در دهکده جهانی که تابع نظام اقتصاد واحدی با ارجحیت پول و اعتبار است در قالب درآمد خودش را نشان می دهد و صرفنظر از ثروتی که ناشی از ارث یا موارد فورس ماژور(باد آورده و ناگهانی) باشد در کل می توان گفت در جهان امروزی دارایی فرد نمادی از کوشش فرد است و معیار و شاخصی است برای سنجش موفقیت وی؛

ارسطو در ترسیم اتوپیا و جامعه آرمانی‌اش به درستی باور داشت که یک جامعه یکدست و رستگار جامعه‌ایست که اکثریت افرادش در طیف و طبقه متوسط جای بگیرند و تعداد افراد فقیر و ثروتمندش به نسبت کم موجود باشند فرض کنید این نسبت‌ها را اینگونه بیان کنیم که ۸۰ درصد متوسط و ۱۰ درصد فقیر و ۱۰ درصد هم اقلیت مرفه را شکل دهند؛‌ اخیرا با چالشی‌ترین بحران این قرن(ویروس کووید ۱۹) و پاندمی(همه‌گیری و جهان شمولی‌اش) مواجه شدیم و همانند قرن اخیر که باز یک عامل تهدید کننده سلامت بشر(مالاریا) حتی بیشتر از جنگ جهانی دوم توانست ۱۷ میلیون نفر را به کام مرگ بکشاند؛‌ این بار نیز سلامت و بهداشت در راس اهداف و خواسته های غنی و فقیر جای گرفت و بشر پی برد که ثروت معیار درستی برای تمایز و برتری بر یکدیگر نیست!

ثروتمندان به دلیل غنای مالی معمولا در مقابل امیال و آرزوهایشان دست‌انداز و مانعی نمی‌بینند و گویی یک چراغ جادویی در کف دارند که می‌آفریند هرچه ایشان بطلبند؛ این امیال و جنس آنها نشانگر فرهنگ و اخلاق و میزان فرهیختگی فرد است؛ بیل گیتس به عنوان سومین مرد غنی جهان همانند روزهای اول فعالیتش در عرصه فناوری اطلاعات؛‌ کما فی‌السابق ساعت ۶ صبح از خواب بیدار شده و همانند یک فرد متوسط به لحاظ مالی در تلاش برای توسعه و بهبودش می کوشد و هرگز از کتاب هم غافل نمی‌شود و اخیرا خواندن کتاب انسان خردمند نوشته یووال نوح هراری را برای خواندن پیشنهاد داد تفریحات معقول و ظاهری کاملا ساده و بی‌آلایش دارد، این خصوصیات در مورد مارک زاکربرگ و جف بیزوس و اکثر این ده نفر لیست متمول ترینها نیز صادق است.

مطالعه و مقایسه‌ای تطبیقی بین این افراد و نمونه‌های وطنی ایشان علی‌الخصوص در این برهه کرونایی که طبقه متوسط در حال از بین رفتن و افزوده شدن به سبد مرفهین و اغلب سبد فقرا است شوربختانه نشان می‌دهد خودنمایی و لاکچری بودن و بی‌توجهی به همنوع در رفتار و باورهایشان موج می‌زند!‌

من به شخصه بیل گیتس را ثروتمند(به خاطر در مالکیت داشتن غول فناوری جهان مایکروسافت) نمی‌دانم بلکه وی را سرمایه‌دار می‌دانم زیرا سرمایه‌اش آن هفت میلیارد دلار ثروتی است که برای تحقیقات منجر به تولید واکسن کرونا بصورت عام المنفعه و بدون چشم داشت صرف کرد تا سرمایه‌اش لبخند و رضایت و نشاط تمامی آن افرادی است که از نتایج این تحقیقات منتفع شوند؛ مارک زاکربرگ را هم سرمایه‌دار می‌دانم و نه ثروتمند زیرا سرمایه‌اش آن کودکان و فقرایی بودند که توسط وی و همسرش تحت تکفل قرار گرفته‌اند؛ از این دست نمونه‌های وطنی هم کم نداریم اما صرفا خواستم با تلنگری همسو با شرایط کرونایی که ثابت کرد بنی‌آدم اعضای یک پیکرند…

به این برسم که می‌شود به جای کافه‌نشینی با تنقلات و مشروبات الکلی و مصرف روانگردان‌ها و این نوع شادی آورهای موقت؛ با حمایت از چاپ کتاب یک اندیشمند کم بضاعت(مالی)؛ یا با سرپرستی چندین کودک بی‌سرپرست؛ با تهیه اقلام دارویی و غذایی برای نیازمندان؛ با حمایت از هنرمندان و فرهنگیان در راستای تولید آثار نشاط آور در این ایام غم زده و… به شادی‌های ثابت و همیشگی رسید که یقین دارم هرگز تجربه‌اش نکرده‌اند پیشنهاد میکنم صرفا یک بار امتحان کنند قویا باورمندم از آن دست نخواهند کشید؛ لبخند رضایت یک کودک بی سرپرست بسیار نشاط آور تر از صرف مبالغ هنگفت برای شادی های تصنعی ناشی از مصرف روانگردانهاست و نه تنها عوارض جانبی ندارد بلکه رایجه ی خوش خدمت و نشاطش تا ابد در روح و روان خاطرات خوش را به رقص در می آورد…

آری ای کاش ثروتمندانمان سرمایه‌دار باشند؛ و سرمایه‌شان شادی کودکان و نیازمندان و مستمندان باشد نه کاغذهای رنگارنگی که در ایامی چون دشواره فعلی هر چه قدر سنگین و زیاد هم باشند نمی‌توانند سلامتی را به ارمغان آورند پس ای کاش ثروت‌ها به سرمایه‌ها مبدل شوند.

کاش…

اقبال محمدپور – دانشجوی دکتری تخصصی مدیریت دولتی و مدیریت نیروی انسانی

منبع/ اختصاصی