عمران بدون عدالت؛ مسابقه ای بی برنده برای ممکان و جهانگیری

عمران بدون عدالت؛ مسابقه ای بی برنده برای ممکان و جهانگیری

✍️ بقلم : آزادیوسفی راد – روزنامه‌نگار

دوستان زیادی از من خواستند به موج خبررسانی دفاتر آقای ممکان و خانم جهانگیری، نمایندگان مردم ارومیه، درباره پیگیری پروژه‌های عمرانی در مناطق مختلف شهرستان و البته نام‌نویسی این پروژه‌ها به نام خودشان، واکنشی داشته باشم.

بی‌پرده بگویم: اینکه مشکلات و عقب‌ماندگی‌های شهرستان به‌قدری آشکار است که هر حرکت عمرانی، سوژه خبرسازی می‌شود، عجیب نیست و تلاش هر نماینده برای برداشتن گوشه‌ای از این بار سنگین، قابل ستایش است؛ اما وقتی همه چیز به رقابت برای ثبت یک “نام” محدود می‌شود، اصلِ ماجرا زیر سایه می‌رود.

تلاش هر دو نماینده پرتلاش، برای حل مشکلات زیرساختی شهر محترم است، اما روی صحبتم با ریشه‌هاست؛ تا وقتی سری به اصل درد این شهر نزنیم، نه پروژه، درمانی خواهد شد و نه عقب‌ماندگی، جبران.

اطلاع موثق دارم که حتی بردن نام برخی از مناطق همین شهرستان در جلسات شورای برنامه‌ریزی و توسعه ارومیه، عملا ممنوع اعلام شده بود تا مبادا خاطر آقایان نمایندگان آن دوران مکدر شود! همین رویه‌ها بسان بذری بود که امروز محصولش را در چهره محروم بسیاری محلات و مناطق شهرستان ارومیه می‌بینیم.

واقعیت این است که ریشه‌ی عقب‌ماندگی‌ها، چیزی فراتر از ضعف بودجه و مشکلات فعلی کشور است؛ مشکل اساسی همان عدالتِ گمشده در توزیع قدرت است. وقتی ۹۹ درصد بدنه مدیریتی شهرستان ارومیه در اختیار مدیرانی‌ست که حرف حساب همه ما، نگاهِ غیرمنصفانه و گاها قومیتی به اصول و مفاهیم توسعه متوازن است، انتظار پیشرفت داشتن بیشتر به خوش‌خیالی شبیه است.

من دست هر مدیری را از هر قوم و مذهبی از بلوچ و عرب و ترک و فارس و کُرد که بدون عینک تنگ‌نظرانه به این شهر و مردم آن بنگرد و برای همه محلات و مناطق به یک اندازه تلاش کند، به گرمی می‌فشارم و با جان ودل و بدون چشمداشت از او حمایت می‌کنم؛ اما تجربه چهار دهه گذشته خلاف این را ثابت کرده. مدیران سابق و فعلی به‌جای توسعه و توازن، میراث‌دار رویه‌های تبعیض آمیز، اختلاقات قومیتی و بازتولید محرومیت شده‌اند و بعید است تاریخ درباره‌شان قضاوت دیگری داشته باشد.

امید من این است که هر دو نماینده‌ای که برای تصویرسازی عمرانی از یکدیگر سبقت می‌گیرند، این بار در اصلاح توازن مدیریتی و تقویت جایگاه نظارتی خود بر عملکردهای غیرمنصفانه و بعضاً تبعیض‌آمیز شهرستان و استان نیز با همین جدیت ورود کنند. اگر این مطالبه فراموش شود، چند صباح دیگر، دوره نمایندگی که پایان یابد، دوباره همان دور باطل تکرار و دستاوردهای پررنگ و لعاب هم زیر سایه سال‌ها فراموشی فرسوده خواهد شد.

بی‌هیچ تردیدی، آنچه برای این شهر می‌ماند، نه بنرهای افتتاح و نه عکس‌های یادگاری، بلکه مسیرهای درست و نگاه‌های اصیل است که ریشه در عدالت و انصاف دارند. خدایی ناکرده اگر این راه باز هم نادیده گرفته شود، نه از توسعه خبری خواهد بود و نه از خاطره‌ای خوش برای نسل بعد.